Σήμερα ήταν η μέρα σου.
Την περίμενες πολύ καιρό. Πολλά χρόνια.
Την περίμενες από τότε που άλλοι συνομήλικοί σου, για πολλούς και διάφορους λόγους, κατάλαβαν ότι το σχολείο δεν ήταν πια ο δράκος του παρελθόντος και ότι μπορούσαν να το τελειώσουν χωρίς πολύ κόπο.
Την περίμενες από τότε που, ενώ άλλοι έπαιζαν, εσύ μελετούσες (δεν διάβαζες, μελετούσες).
Την περίμενες, χωρίς να μιλάς όταν για κάποιους ήσουν το «φυτό» ή ο «σπασίκλας».
Την λαχταρούσες, ειδικά κάποιες μέρες που για ασήμαντη αφορμή είχες νεύρα και λογόφερνες με τους γονείς σου.
Την λαχταρούσες, ειδικά κάποιες στιγμές που έβλεπες την οικονομική κατάσταση να σκιάζει τα πρόσωπα των δικών σου και να σου απειλεί τα όνειρα.
Την ποθούσες γιατί τον τελευταίο καιρό ένιωθες την ψυχή σου να βγαίνει, την έχουμε αυτή την ιδέα όταν το άμεσο μέλλον είναι, ακόμα κι αυτό, σκοτεινό και απροσδιόριστο.
Ώσπου, σήμερα…
Αλήθεια, κατάλαβες τι έγινε σήμερα;
Όλα ξεκίνησαν ομαλά… βρέθηκες από νωρίς στην τάξη, σου κάλυψαν το όνομά σου στο γραπτό σου (ωχ, σοβαρά τα πράγματα) αστειεύτηκες μοιρολογώντας με τους διπλανούς, ώσπου ήρθαν τα θέματα…
… και τότε, πέρασες σε άλλη διάσταση. Το περιβάλλον έπαψε να υπάρχει. Εσύ και τα θέματα ήταν το Σύμπαν.
…
Έμεναν μόνο είκοσι λεπτά κι είχες μείνει με το υποερώτημα που ;αρνιόταν να απαντηθεί.
Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς έγινε σήμερα:
Πήρες βαθειά ανάσα, συγκέντρωσες όλη σου τη δύναμη και σκέφτηκες ότι δεν θα άφηνες ένα ερώτημα να καταστρέψει τους κόπους τόσων χρόνων – άδικα.
Πήρες βαθειά ανάσα και μονομάχησες μαζί του μέχρι θανάτου.
Και τα κατάφερες !
Ξέρεις τι έγινε σήμερα;
Ανακάλυψες τη Δύναμή σου και είδες ότι δεν έχει όρια, αρκεί να το πιστέψεις.
Οι περισσότεροι συμμαθητές σου δεν τα κατάφεραν.
Όμως, υπάρχει παρηγοριά γι αυτούς. Θα τους πουν ότι οι πανελλαδικές δεν είναι το τέλος της ζωής κι ότι υπάρχουν ακόμα πολλές πόρτες ανοιχτές, μια ολόκληρη ζωή.
Σαφώς και οι εξετάσεις δεν είναι τελετή ενηλικίωσης, αλλά για σένα, μόνο για σένα, το σήμερα είναι μοναδικό. Σε γαργαλάει η καρδιά σου από τη χαρά, το νιώθεις.
Ξέρεις γιατί; Γιατί σήμερα σου έβαλε τον καλύτερο βαθμό ο ίδιος σου ο εαυτός!
Όχι ο γλυκόλογος καθηγητής, ούτε η αγουροξυπνημένη γειτόνισσα, μήτε η νονά σου που κατάλαβε ότι ψήλωσες.
Σήμερα κατάλαβες ποιος είσαι.
Σήμερα ήταν μια τελετή αυτογνωσίας.
Το παράσημο που σου έδωσες δεν φεύγει με τίποτα από την καρδιά.
Δες τον κόσμο γύρω σου… δεν είναι πολύ καλύτερα τώρα;
Δεν άρχισαν πάλι να χορεύουν τα όνειρα και οι ελπίδες;
Τώρα, που έκανες τον δικό σου κόσμο πιο όμορφο, κάνε τον καλύτερο και για τους άλλους. Τώρα που μπορείς.
Στις 1/11/1982 ένας συμπαθητικός «γεράκος» καλωσόρισε 223 άτομα στην πρώτη τους μέρα στο πανεπιστήμιο. Η ώρα ήταν 18:00.
Οι 223 είχαν κουραστεί από την πρώτη και αξέχαστη μέρα και ήταν λίγο ανήσυχοι.
Ο «γεράκος» ήταν μεγάλος μαθηματικός και Υπέροχος Άνθρωπος, ο Σπύρος Ζερβός.
Με μία μόνο πρότασή του τους έκανε όλους να ησυχάσουν. Για δύο χρόνια, στο μάθημά του δεν ακούστηκε ούτε «κιχ».
Ξέρεις ποια ήταν η πρόταση; «σεβαστείτε αυτούς που έχουν τις ίδιες δυνατότητες αλλά δεν μπόρεσαν να είναι στη θέση σας».
Ξέρεις γιατί τον άκουσαν; Διότι και οι 223 είχαν βρεθεί, για 20 λεπτά, στην ίδια θέση με σένα και γνώρισαν τον εαυτό τους, όπως εσύ σήμερα.
Γιατί το γράφω αυτό; Διότι εκείνος ο Άνθρωπος δεν μπορεί πια να το πει.
Μπράβο σου και πάλι.
Φτιάξε έναν καλύτερο κόσμο, έτσι ακριβώς όπως τον αισθάνεσαι σήμερα.
Τώρα που μπορείς.
Ειλικρινά δικός σου.
Ιδεογράφος 