Η ιστορία της ραπτομηχανής – η ιστορία του Singer

Η ραπτομηχανή συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σπουδαιότερες μηχανές του 19^ου αιώνα. Πρώτοι οι Άγγλοι συνέλαβαν την ιδέα για την κατασκευή της ραπτομηχανής, Αμερικάνοι όμως, ήταν εκείνοι που κατασκεύασαν την πρώτη πρακτική και λειτουργική ραπτομηχανή.

Ήδη τον 18^ο αιώνα έγιναν οι πρώτεςπροσπάθειες κατασκευής ραπομηχανής από τον Charles F. Weinsenthal (Γουάινσταλ 1775), καθώς και από τον Τhomas Saint (1790),οι οποίοι πέτυχαν ένα γρήγορο και μηχανικό ράψιμο αντι του προαιώνιου αργού και κουραστικού ραψίματος με το χέρι. Αν και οι προσπάθειες τους δεν έφεραν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, η εφεύρεση του Άγγλου T. Saint,το 1790,που ήταν μια μηχανή για τη ραφή δερμάτων , αποτέλεσε τη βάση της ιδέας του σημερινού ραψίματος .

Το 1825 ο Γάλλος Bartheleus Thimonier (Τιμονιέ) κατασκεύασε την πρώτη λειτουργικά αξιόπιστη ραπτομηχανή . Επίσης ο ίδιος κατόρθωσε το 1829 να κατασκευάσει μια  χονδροκομμένη ραπτομηχανή από ξύλο η οποία μιμούνταν το ράψιμο που γίνεται με το χέρι. Η συγκεκριμένη κατασκευή αποτέλεσε ορόσημο στην εξέλιξη των μηχανών ραφής .

Η εφεύρεση του Τhimonier προσέλκυσε το ενδιαφέρον των ιδιοκτητών ενός εργοστασίου κατασκευής στολών του γαλλικού στρατού στο Παρίσι,με αποτέλεσμα να τον προσλάβουν ως συνέταιρο. Έτσι ο Τhimonier κατασκεύασε το 1831 ογδόντα ξύλινες ραπτομηχανές , οι οποίες λειτουργούσαν ομαλά. Η απροσδόκητη αυτή επιτυχία υποκίνησε το φθόνο των Παριζιάνων ραπτών οι  οποίοι ξεκίνησαν μια προπαγάνδα που απευθυνόταν στον αμαθή και θρησκόληπτο όχλο και που διαλαλούσε ότι η ραπτομηχανή του Τhimonier ήταν «έργο σατανικό» . Σαν αποτέλεσμα , η κοινή γνώμη εναντιώθηκε στην εφεύρεση αυτή και πλήθος κόσμου εισέβαλε στο εργοστάσιο και το  λεηλάτησε.

Οι ξύλινες ραπτομηχανές του Thimonier μετατράπηκαν σε συντρίμμια, από το λαό που θα σκότωνε και τον ίδιο , αν δεν πρόφταινε να ξεφύγει και να δραπετεύσει στην ιδιαίτερη πατρίδα του .

Το 1845 , και πάλι ο Τhimonier κατασκεύασε μια νέα ραπτομηχανή εξολοκλήρου από μέταλλο , η οποία είχε ως βάση το ίδιο πρότυπο μοντέλο , μόνο που τώρα ήταν τελειοποιημένο . Η ραπτομηχανή αυτή είχε ένα μειονέκτημα ίδιο με την προηγούμενη , έκανε δηλαδή , αλυσιδωτή βελονιά με μια μόνο κλωστή που ξηλώνεται πολύ εύκολα.

Άλλος ένας εφευρέτης, ο Αμερικανός Walter Hunt (Χάντ) , αντι να ακολουθήσει , όπως οι προκάτοχοί του , την αρχή της απομίμησης του χειροποίητου ραψίματος που απαιτούσε μια μόνο κλωστή ,έθεσε, πρώτος απ’όλους , την ιδέα της βελονιάς με δυο κλωστές (κομποβελονιάς , που γίνεται με βελόνα με τρύπα κοντά στη μύτη της) .

Η βελόνα της ραπτομηχανής του Hunt , κινούμενη με παλλόμενο βραχίονα και διαπερνώντας το ύφασμα, σχημάτιζε με την κλωστή θηλιά . Έπειτα , μέσα από τη θηλιά περνούσε άλλη κλωστή , τυλιγμένη σε παλινδρομική σαΐτα , με τρόπο τέτοιο ώστε , κατά το ανέβασμα της βελόνας , οι δυο κλωστές να δένονται σφιχτά σχηματίζοντας κόμπο . Αυτή είναι η βάση της κομποβελονιάς , που υιοθετήθηκε και από όλες τις επόμενες ραπτομηχανές που λειτουργούσαν με δυο κλωστές να δένονται σφιχτά σχηματίζοντας κόμπο. Η μηχανή του Hunt , που ήταν η πιο τελειοποιημένη ραπτομηχανή της εποχής της , είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τις σημερινές ραπτομηχανές και μπορεί να θεωρηθεί ως πρόδρομος αυτών. Παρόλα αυτά δεν είχε πρακτική χρησιμότητα λόγω της αδυναμίας της να εκτελεί κανονικά τη στροφή στη γωνία των υφασμάτων και να κάνει  συνεχές ράψιμο σε αρκετό μήκος . Ο ράφτης ήταν υποχρεωμένος να μετακινεί και να τοποθετεί το ύφασμα συνεχώς .

Άλλος παγκόσμιος εφευρέτης ραπτομηχανών είναι ο Αμερικανός Elias Howe, η ραπτομηχανή του οποίου είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τη μηχανή του Hunt, αν και ο Howe αγνοούσε  την ύπαρξή της. Το  έτος κατασκευής ήταν το 1845 και ο Howe απέκτησε για αυτήν το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1846 , ένα δίπλωμα που για πρώτη φορά δινόταν σε εφευρέτη ραπτομηχανής. Η ραπτομηχανή αυτή λειτουργούσε με δύο κλωστές και μια βελόνα που είχε την τρύπα κοντά στη μύτη .

Στην Αμερική , όμως , η ραπτομηχανή του Howe δεν είχε την αναμενόμενη αποδοχή . Ο Howe τότε κατέφυγε στην Αγγλία, αλλά και εκεί βρέθηκε σε ανάγκη και αναγκάστηκε να πουλήσει τα δικαιώματά της εφεύρεσής του μόλις στο ποσό των 250 λιρών . Αγοραστής ήταν ένας Λονδρέζος εργοστασιάρχης κορσέδων , ομπρελών , βαλιτσών και υποδημάτων , ονομαζόμενος William F. Thomas (Τόμας) , ο οποίος και θησαύρισε εκμεταλλευόμενος την εφεύρεση του Howe .

Όσο ο Howe απουσίαζε στην Αγγλία , η σταδιακή διάδοση της ραπτομηχανής στην Αμερική άρχισε να προσελκύει την περιέργεια και το ενδιαφέρον του κοινού . Έτσι, πολλοί μηχανικοί αποφάσισαν να ασχοληθούν με την  κατασκευή νέων ή με την τελειοποίηση των ραπτoμηχανών που ήδη κυκλοφορούσαν στην αγορά . Ανάμεσα τους ήταν και ο Isaac Merritt Singer (Σίνγκερ) ο οποίος κατασκεύασε μια ραπτομηχανή τελειότερη από εκείνη του Howe .

Η ραπτομηχανή του Howe χρησίμευε ως υπόδειγμα για όλες τις άλλες ραπτομηχανές που λειτουργούσαν με δύο κλωστές και μία βελόνα με μία τρύπα κοντά στη μύτη της . Ωστόσο , παρέμεναν  τα βασικά μειονεκτήματα των προηγούμενων ραπτομηχανών , με κυριότερο από αυτά τη μετακίνηση του υφάσματος προς τη βελόνα , η οποία γινόταν με μεγάλο κόπο . Το μειονέκτημα αυτό ξεπεράστηκε το 1850 με την τελειοποίηση της ραπτομηχανής του Howe σε διάφορα καίρια μέρη της από τον Singer , που ήταν ο εφευρέτης της παγκοσμίως γνωστής ομώνυμης ραπτομηχανής . Ο Singer ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τον κάθετο κινούμενο βελονοφόρο , την οριζόντια κινούμενη σαΐτα, την οριζόντια πλάκα για την τοποθέτηση του υφάσματος , το ποδαράκι στερέωσης του υφάσματος , το σύστημα αυτόματης προώθησης της (μεταφοράς) του υφάσματος και τους ρυθμιστές τάσης των κλωστών , εργαλεία με τα οποία επιτυγχάνεται η ομαλή και γρήγορη λειτουργία της ραπτομηχανής .

Το πρότυπο αυτής της ραπτομηχανής του Singer εκτίθεται στο Εθνικό μουσείο των Ηνωμένων Πολιτειών . Αργότερα ο Singer ανακάλυψε και δεύτερο τύπο ραπτομηχανής , τελειότερο απ αυτόν που μόλις περιγράψαμε , μια μηχανή με κερκίδα ή μασούρι και με μασουρίστρα στην οποία ήταν τυλιγμένη η κλωστή .

Σε αυτόν τον τύπο μηχανής ένας παλλόμενος κινητήρας , ο οποίος βρίσκεται μέσα σε μία θήκη που έχει τη μορφή δακτυλίου , κινεί τη σαΐτα με το μασούρι που κάνει μια κυκλική κίνηση με τόξο 150 μοιρών . Η μηχανή αυτή αποτέλεσε την πρώτη πρακτική ραπτομηχανή , που με την κατασκευή της ο Singer πέτυχε την είσοδο της στα νοικοκυριά για οικιακή χρήση .

Από την ιστορία της ραπτομηχανής δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και τον φτωχό αλλά μεγαλοφυή Αμερικανό Allen B. Wilson (Ουίλσον) που το 1849 , σε ηλικία μόλις 22 ετών , εφηύρε την περίφημη μηχανή Wilson χωρίς να έχει δει ή να ξέρει τίποτα για την εφεύρεση του Howe . H εφεύρεση του Wilson , για την οποία ο ίδιος έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας την ίδια μέρα που και ο Singer έλαβε  το δικό του δίπλωμα (12 Αυγούστου 1851) , διέθετε κερκίδα με δύο άκρες που κινούνταν εντός κυκλικής θήκης παράγοντας .

Το 1849 ένας ράφτης ο William Grover (Γκρόβερ) προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα της συχνής αλλαγής του μασουριού στις γαζωτικές μηχανές. Στην προσπάθειά του αυτή τον βοήθησε ένας άλλος ράφτης, ο William Baker (Μπέϊκερ) , με αποτέλεσμα να καταφέρουν τελικά , να κατασκευάσουν μια μηχανή ραφής , η οποία παρήγε αλυσιδωτή βελονιά με δυο κλωστές . Η ραφή που σχημάτιζε η συγκεκριμένη μηχανή πήρε το όνομα Grover & Baker που εξελίχτηκε στο τελειότερο εργοστάσιο παραγωγής ραπτομηχανών για βιομηχανικές ,  κυρίως ,  ανάγκες .

Στο πέρασμα του χρόνου εφευρέθηκαν περισσότερο εξειδικευμένες ραπτομηχανές . Τέτοιες είναι οι μηχανές δημιουργίας κουμποτρυπών , οι μηχανές ραφής κουμπιών οι μηχανές στερεώματος κ . α .

Το διάστημα μεταξύ 1940-1980  οι κατασκευαστές πέτυχαν να διπλασιάσουν την ταχύτητα σε αρκετές μηχανές ραφής. Στις δεκαετίες του 1940 και του 1950 η προσπάθειά τους επικεντρώθηκε στην αύξηση της ταχύτητας λειτουργίας . Στην δεκαετία του 1970 έκαναν την εμφάνισή τους οι ημιαυτόματες μηχανές και στη δεκαετία και στη δεκαετία του 1980 οι αυτόματες μηχανές ραφής.

Χαρίκλεια-Χάρις Γουρλώνη

κοινωνική λειτουργός/κοινωνικές επιστήμες/σχεδιάστρια μόδας

πηγή: antikleidi.com

Η ραπτομηχανή συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σπουδαιότερες εφευρέσεις του 19ου αιώνα, καθώς απλοποίησε τη διαδικασία παραγωγής ενδυμάτων φέρνοντας τη μήνη των απανταχού ραφτών.

Την ώρα που μια σειρά από προσπάθειες για μια λειτουργική ραπτομηχανή στέφθηκαν από μεγαλύτερη ως μικρότερη επιτυχία, ήταν ο πολυμήχανος εφευρέτης που θα την έκανε αποτελεσματική, γεννώντας στην πορεία μια αυτοκρατορία που θα τον έκανε βαθύπλουτο.

Ο Σίνγκερ δεν εφηύρε τη ραπτομηχανή με τη στενή έννοια του όρου, καθώς διάφορες απόπειρες είχαν εμφανιστεί σε Γαλλία, Αγγλία και ΗΠΑ ήδη από τον 18ο αιώνα. Ο δαιμόνιος Αμερικανός πεταντάρισε την πρώτη πρακτική εκδοχή της στις 12 Αυγούστου 1851 δίνοντας στην ομώνυμη ραπτομηχανή τη μορφή με την οποία την ξέρουμε σήμερα: εισήγαγε τον κάθετο κινούμενο βελονοφόρο, την οριζόντια κινούμενη σαΐτα, την οριζόντια πλάκα για την τοποθέτηση του υφάσματος, το ποδαράκι στερέωσης του υφάσματος, το σύστημα αυτόματης προώθησης του υφάσματος και τους ρυθμιστές τάσης των κλωστών, μηχανισμοί που επέτρεψαν την ομαλή και γρήγορη λειτουργία της ραπτομηχανής . Απλά απλά, η ραπτομηχανή του Σίνγκερ δούλευε και ήταν αξιόπιστη!

Ο Ισαάκ Μέριτ Σίνγκερ δεν ήταν όμως ένας εσωστρεφής εφευρέτης κλεισμένος στο εργαστήριό του, αλλά ένας δυναμικός άνθρωπος που θα μετατρεπόταν σε αδίστακτο κροίσο. Επιδόθηκε σε λυσσαλέες δικαστικές μάχες για την πατρότητα της εφεύρεσής του, την προώθησε με όλο του το είναι, εφάρμοσε τεχνικές γραμμής παραγωγής για τη μαζικότητα της κατασκευής της και σκάρωσε ακόμα και το γνώριμο σήμερα σύστημα δόσεων για την απόκτησή της, αλλάζοντας έτσι τις καταναλωτικές συνήθειες Αμερικής και Δύσης τελικά.

Κι όλα αυτά από ένα παιδί που το έσκασε από το σπίτι του στα 12 για να γνωρίσει τον κόσμο, σκαρώνοντας εφευρέσεις μόνο και μόνο για να μπορεί να χρηματοδοτεί τον περιοδεύοντα θίασό του!

Πρώτα χρόνια

Ο Ισαάκ Μέριτ Σίνγκερ γεννιέται στις 27 Οκτωβρίου 1811 στη Νέα Υόρκη μέσα σε οικογένεια γερμανών εμιγκρέδων. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα και το σχολείο είδος πολυτελείας. Το ψηλόλιγνο και ξανθό αγόρι που μπορούσε δεν μπορούσε να γράψει το όνομά του ήθελε όμως να γίνει ηθοποιός από πολύ μικρός.

Οι γονείς δεν ήθελαν όμως να ακούσουν λέξη, γι’ αυτό και στα 12 του το έσκασε από το σπίτι για να ακολουθήσει περιοδεύοντα θίασο που είχε εμφανιστεί στη γειτονιά του! Έτσι θα περάσει τα επόμενα 20 χρόνια, ως επίδοξος ηθοποιός και χειρώνακτας φυσικά, μιας και το θέατρο δεν απέδιδε και αναγκαζόταν να επιστρέφει συχνά-πυκνά στη βιοπάλη, δουλεύοντας ως μηχανουργός, μαραγκός και ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια του.

Κάποια στιγμή μαθήτευσε δίπλα σε μηχανουργούς και έδειξε την κλίση του στα μηχανικά, αν και η λόξα του θεάτρου δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί με αυτό που είχε πραγματική ροπή! Τώρα ήταν εξάλλου, πέρα από ηθοποιός, και θιασάρχης, οπότε δεν είχε χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Σκέφτηκε ωστόσο κάποια στιγμή ότι οι πατέντες και η εμπορική τους εκμετάλλευση θα ήταν ένας καλός τρόπος να βγάζει λεφτά και τα χέρια του έπιαναν, οπότε γιατί όχι; Ο θίασός του εξάλλου, οι «Merritt Players», δεν απέδιδε οικονομικά και ήταν σε μεγάλη ανάγκη για μετρητό.

Κι έτσι το 1839 κατοχυρώνει την πρώτη του πατέντα την ώρα που εμφανιζόταν σε θέατρο στο Ιλινόις, ένα καινοτόμο γεωτρύπανο, το οποίο πουλά αμέσως στην κρατική κατασκευαστική των ΗΠΑ που άνοιγε διώρυγες και παίρνει στο χέρι 2.000 δολάρια! Τα επόμενα πέντε χρόνια θα τα περάσει ως θιασάρχης, καθώς τα κέρδη από την εφεύρεσή του του επέτρεψαν να συνεχίσει το υποκριτικό του όραμα.

Όταν σώθηκαν τα λεφτά και αναγκάστηκε να επιστρέψει για άλλη μια φορά στη βιοπάλη, καθώς μέχρι τότε είχε γυναίκα, μια συνάδελφο ηθοποιό, και τουλάχιστον 15 παιδιά (τα μισά εκτός γάμου!), σκάρωσε άλλη μια εφεύρεση, αυτή τη φορά μια «μηχανή για σκάλισμα ξύλου και σίδηρου» το 1849. Τώρα δεν είχε φράγκο στην τσέπη και έπρεπε να εγκαταλείψει οριστικά το όνειρο του ηθοποιού…

Η γέννηση της ραπτομηχανής Σίνγκερ

Επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη και με τα φτερά του κομμένα, γύρισε στο μηχανουργείο που μαθήτευε παλιά προσπαθώντας παράλληλα να πουλήσει τη νέα του πατέντα. Ήταν πια στα 38 του (1949) και τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά, μιας και η νέα του πατέντα έσκασε κάποια στιγμή και το πρωτότυπο καταστράφηκε, όπως και το όνειρο για τη μονάδα παραγωγής της εφεύρεσής του. Λεφτά να ταΐσει τη σύζυγο και τα 8 νόμιμα παιδιά του δεν είχε, μετακόμισε λοιπόν στη Βοστόνη το 1850 ψάχνοντας μια νέα καριέρα στην εκτυπωτικό κλάδο που ανθούσε στην πόλη.

Βρήκε δουλειά σε μηχανουργείο της Βοστόνης και κάποια στιγμή το 1851 του έφεραν μια ραπτομηχανή να επισκευάσει (μια Lerow & Blodgett). Ήταν άλλη μια εκδοχή της ραπτομηχανής του αμερικανού εφευρέτη Elias Howe, που βασιζόταν στα ίδια πρότυπα με τη ραπτομηχανή του Walter Hunt, η οποία είχε εμφανιστεί στις ΗΠΑ το 1845, αν και δεν γνώρισε ποτέ επιτυχία, εκτός ίσως από τις διαδηλώσεις των ραφτών που την ήθελαν έργο του σατανά! Η ραπτομηχανή του Howe λειτουργούσε με δύο κλωστές και μια βελόνα που είχε την τρύπα κοντά στη μύτη και δεν ήταν καθόλου πρακτική, την ίδια στιγμή που ο εφευρέτης της είχε ήδη μετακομίσει στην Αγγλία και πούλησε την πατέντα του σε βρετανό βιομήχανο.

Επιστροφή όμως στον Σίνγκερ, ο οποίος μαγεύτηκε από την ιδέα του μηχανοποιημένου ραψίματος και μέσα σε 11 μέρες είχε στα χέρια του τη ραπτομηχανή όπως την ξέρουμε σήμερα! Αφού κατοχύρωσε την εφεύρεσή του τον Αύγουστο του 1851, πίστεψε ότι είχε στα χέρια του χρυσάφι, γι’ αυτό και παράτησε το υπαλληλίκι για να ιδρύσει τη δική του εταιρία και να ρίξει στην αγορά την καλύτερη εφεύρεσή του. Η I.M. Singer & Company συστήθηκε με τη βοήθεια δύο επενδυτών (Zieber και Phelps) και ο Σίνγκερ βγήκε για άλλη μια φορά στον δρόμο, τώρα όμως για να παρουσιάσει τη ραπτομηχανή του στα μήκη και τα πλάτη των ΗΠΑ.

Ο καινοτόμος μηχανισμός του Σίνγκερ, το «ζιγκ ζαγκ» στο ράψιμο και η κίνηση με τα πόδια, επέτρεπε στη ραπτομηχανή του να ράβει με απίστευτη ταχύτητα και σταθερότητα (900 ραφές το λεπτό!), την ίδια ώρα που ήταν και εξαιρετικά αξιόπιστη ως συσκευή. Οι μηχανές του άρχισαν να πωλούνται σαν τρελές σχεδόν από την πρώτη στιγμή, κάτι που έφερε τον Elias Howe και άλλους εφευρέτες στο κατόπι του…

Ο Πόλεμος της Ραπτομηχανής και η άνοδος του Σίνγκερ στον βιομηχανικό θρόνο

Οι τροποποιήσεις που είχε εισάγει ο Σίνγκερ βασίζονταν στη ραπτομηχανή του Howe, κάτι που πυροδότησε πολύκροτες νομικές μάχες για την πατρότητα της ραπτομηχανής μεταξύ εφευρετών, κατασκευαστών και κατόχων πατεντών! Παρά το γεγονός ότι υποχρεώθηκε τελικά να πληρώσει το 1854 δικαιώματα στον Howe, κάτι που τον μετέτρεψε επίσης σε πολύ πλούσιο άνθρωπο, ο Σίνγκερ ξεπήδησε ως ο απόλυτος κυρίαρχος της αγοράς.

Και βέβαια αποδείχτηκε ανεπανάληπτος επιχειρηματίας και διαφημιστής: πλέον στρατιές από γυναίκες προσλήφθηκαν για να επιδεικνύουν τη συσκευή και να κλείνουν τα κακόβουλα στόματα που ισχυρίζονταν ότι οι γυναίκες δεν θα μπορούσαν με τίποτα να τη χρησιμοποιήσουν! Την ίδια ώρα, ο Σίνγκερ κατέληξε στο καινοτόμο σύστημα πληρωμής με δόσεις, κάνοντας τις ενώσεις καταναλωτών να διερωτούνται στη δεκαετία του 1850 πώς ήταν δυνατόν να επιλέγει ο αγοραστής να πληρώνει 100 δολάρια σε μηνιαίες δόσεις των 5 δολαρίων αντί για τα 50 δολάρια που άξιζε η ραπτομηχανή, πόσο μάλλον αυτοί που είχαν τη δυνατότητα να αποπληρώσουν το ποσό αμέσως σε μετρητό!

Ο Σίνγκερ ήταν τώρα ένας αδίστακτος επιχειρηματίας που δεν ήθελε να μοιράζεται τα κέρδη του, πετώντας τελικά έξω τους δύο συνεταίρους του. Μέχρι το 1860, η Singer ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής ραπτομηχανών στον κόσμο και ο εφευρέτης της είχε ήδη κατοχυρώσει άλλες 12 πατέντες με δραστικές βελτιώσεις της μηχανής του (και άλλες 10 ευρεσιτεχνίες η φίρμα του).

Την ίδια ώρα, η τμηματική καταβολή των δόσεων θα δημιουργούσε ένα νέο καταναλωτικό πρότυπο που σύντομα θα έβρισκε πολλούς μιμητές, αλλάζοντας έτσι τα αγοραστικά ήθη Αμερικής και Ευρώπης. Το 1863 ο Σίνγκερ άλλαξε την επωνυμία της φίρμας του σε Singer Manufacturing Company, για να απαλλαγεί από τα νομικά τερτίπια των δικαστικών μαχών, και αποσύρθηκε στο κτήμα του στην Αγγλία ως κροίσος της βιομηχανίας.

Το εργοστάσιό του στη Νέα Υόρκη έβγαζε τώρα χιλιάδες ραπτομηχανές από την πρωτοποριακή γραμμή παραγωγής του, κάτι που έριξε το κόστος της συσκευής στα 10 δολάρια, βρίσκοντας έτσι απήχηση σε ακόμα μεγαλύτερο κοινό. Μόλις έναν χρόνο αργότερα, τα κέρδη επέτρεψαν τη δημιουργία τριών ακόμη βιομηχανικών μονάδων στη Νέα Υόρκη!

Το πρώτο υπερατλαντικό εργοστάσιο του Σίνγκερ άνοιξε στη Γλασκόβη της Σκοτίας το 1867 και ο εφευρέτης ήταν τώρα ένας ζάμπλουτος και ακραία επιδεικτικός τύπος, με την έκλυτη προσωπική ζωή του να αποδίδει τουλάχιστον 24 παιδιά, τα περισσότερα καρποί παράνομων και εφήμερων ενώσεων με τις τόσες ερωμένες του. Κυκλοφορούσε τώρα με μια μεγαλοπρεπή άμαξα που έσερναν 9 άλογα (σε δικό του σχεδιασμό) και είχε χώρο για ορχήστρα και 30 επιβάτες!

Ο πρώτος του γάμος έφτασε σύντομα στο τέλος του και πλέον διατηρούσε πολλές ερωμένες σε ΗΠΑ και Αγγλία, σπιτώνοντας μάλιστα πολλές από αυτές, οι οποίες του χάρισαν ακόμα περισσότερα παιδιά. Αυτός ήταν ο λόγος που το έσκασε για την Αγγλία, οι καυγάδες των ερωμένων του, οι μάχες για την αναγνώριση των παιδιών του και ο Τύπος που καραδοκούσε, καθώς ήταν ένας από τους πιο πετυχημένους βιομήχανους του κόσμου.

Το 1863 παντρεύτηκε τη γαλλίδα οικονόμο του, η οποία του χάρισε άλλα πέντε παιδιά, και αποσύρθηκε στο κτήμα του στην Αγγλία, φέρνοντας μάλιστα εκεί πολλά από τα 24 συνολικά παιδιά του. Τα 13 εκατ. δολάρια της προσωπικής του περιουσίας έγιναν φυσικά μήλο του έριδος για τα παιδιά του, που επιδόθηκαν σε χρόνιες νομικές μάχες για την κληρονομιά.

Στο κτήμα του στην Αγγλία άφησε την τελευταία του πνοή στις 23 Ιουλίου 1875 ο Σίνγκερ, σε ηλικία 64 ετών, όχι βέβαια προτού επιτρέψει στις νοικοκυρές να ράβουν μόνες τους τα ρούχα τους, χωρίς να έχουν πια ανάγκη τους ράφτες…

πηγή: newsbeast.gr